همکاری بین مدل‌های تصمیم‌گیری و فرآیند بر تصمیم‌ها و نتایج فرآیند تأثیر می‌گذارد. مدل تصمیم‌گیری و نمادگذاری (DMN) برای تکمیل مدل فرآیند کسب‌وکار و نمادگذاری (BPMN) و نگرانی‌های خاص در مورد اجرای تصمیم‌های مرتبط با مدل‌های فرآیندی مختلف طراحی شده است. برخی از مدل های فرآیند شامل تصمیمات رمزگذاری شده در سرتاسر ساختار جریان و عناصر جریان داده است. در این مقاله، جداسازی مدلسازی تصمیم‌گیری از BPMN و این که یک مدل تصمیم‌گیری باید مؤلفه‌های تصمیم‌گیری را دربرگیرد، بررسی می‌کنیم. در نهایت، به نحوه ایفای نقش آن در شبکه های مشارکتی خواهیم پرداخت.
مدل سازی تصمیم چیست؟
برای شروع مدل سازی تصمیم، این طور شروع کنید: "به چه سوالی نیاز است پاسخ داده شود؟" سپس ورودی های (ملاحظات) لازم برای پاسخ به پرسش شامل تمام ترکیبات ممکن از ارزش ها و نتایج (نتیجه گیری) را اضافه کنید. اکنون، موارد زیر را بپرسید: "نتیجه چگونه بر ملاحظات متکی است؟" برای هر ملاحظاتی که شامل داده‌های قابل مشاهده فوری نیست، در نظر بگیرید که چه چیزی برای ایجاد ورودی به عنوان یک نتیجه تصمیم فرعی لازم است. توسعه همه ترکیب‌ها و افکت‌های ممکن را تا زمانی که همه ملاحظات در داده‌های قابل تأیید پیکربندی شوند و نیازی به تصمیم‌گیری‌های فرعی اضافی نداشته باشند، ادامه دهید.
مدل سازی تصمیم برای پذیرش سفارش
هنگامی که مدل سازی تصمیم را به تصمیمات فرعی تقسیم می کنید، استفاده مجدد از آنها به طور مستقل آسان تر می شود. از سوی دیگر،DMN می تواند بر جداول تصمیم تمرکز کند و از تغییرات تصمیم گیری و ملاحظات خاص پشتیبانی کند. اگر DMN شامل مدل‌های پیش‌بینی، درخت تصمیم، مجموعه قوانین یا حتی کارت‌های امتیازی نباشد، ممکن است هدف خود را از دست بدهد. هنگامی که فرآیندها پیچیده تر می شوند، تصمیمات متعدد می تواند بر نتیجه تأثیر بگذارد. از آن جایی که زمینه تصمیمات می تواند بر نتایج تأثیر بگذارد، این جنبه باید در طول طراحی فرآیند در نظر گرفته شود. در نتیجه، در مقابل پروتکل های اعلامی DMN قرار می گیرد. بنابراین، اطمینان از سازگاری با مدل‌های تصمیم‌گیری و فرآیند نیز باید در اولویت قرار گیرد. در ادامه چند سناریو مربوط به DMN و BPMN را بررسی می کنیم:
فرآیندهای بدون تصمیم اما با فعالیت های از پیش تعیین شده
از آن جایی که هیچ تصمیمی گرفته نمی شود، پس ادغام رخ نخواهد داد. از نتایج تصمیم گیری می توان به عنوان ورودی برای جریان فرآیند استفاده کرد.
فرآیندها شامل تصمیمات مختلف مرتبط با یکدیگر
جریان و نتیجه به یافته ها بستگی دارد. برای بهبود کارایی، اطمینان از این که هیچ تصمیمی دو بار گرفته نمی شود، بسیار مهم است.
فرآیندها دانش فشرده هستند و فقط برای تصمیم گیری در مورد یک خروجی استفاده می شوند.
به عنوان مثال، درخواست وام تجاری و شروع یک فرآیند جدید را تصور کنید. پس از این که بانک اطلاعات مالی لازم را دریافت کرد، باید تصمیم گیری شود که آیا پیشینه مشتری واجد شرایط بودن برای وام است یا خیر. معیارها بر اساس سلامت مالی برای به حداقل رساندن خطرات پیش فرض است. اگر مشتری شرایط را داشته باشد، وام پذیرفته می شود. در غیر این صورت، وام تجاری رد می شود. با این حال، اگر معیارهای واجد شرایط بودن تغییر کند، مدل فرآیند و ورودی ها باید تغییر کنند.
مدل سازی تصمیم گیری جدا از BPMN
وقتی به BPMN 2.0 نگاه می‌کنید، تعریف استانداردتری برای فراخوانی قوانین فرآیند کسب‌وکار دریافت می‌کنید. " Business Rule Task" از ورودی ها و خروجی های وظایف فراخوانی شده استفاده می کند. همچنین، این ورودی‌ها و خروجی‌ها می‌توانند به‌عنوان نتایج تصمیم‌گیری عمل کنند. علاوه بر این، تصمیمات فرعی به یک تصمیم جامع تجاری کمک می کند. پس منطقی است که DMN از BPMN 2.0استاندارد پشتیبانی کند.
به علاوه، BPMN 2.0 تعریفی را برای «وظیفه قانون تجارت جهانی» تعیین می‌کند که می‌تواند در فرآیندهای مختلف تجاری مورد استفاده مجدد قرار گیرد. BPMN 2.0 بر اساس یک دیدگاه جهانی نگاه می کند و تصمیم می گیرد. هنگامی که این نوع قوانین جهانی مورد استفاده قرار می گیرند، کسب‌وکارها توانایی‌های تجزیه و تحلیل قوانین اعمال شده در سراسر سازمان خود را بهبود می‌بخشند. با این حال، در حالی که تصمیمات فرعی ممکن است در سراسر فرآیندها مورد استفاده مجدد قرار گیرند، نتایج می توانند متفاوت باشند.
DMN می‌تواند تصمیماتی را که خارج از فرآیندهای BPMN 2.0 وجود دارند، اما ممکن است با آنها نیز مرتبط باشند را تعریف کند. در این جا دلایل بیش تری وجود دارد که چرا DMN از BPMN 2.0 سود می برد:
ارایه یک پروتکل مدیریت تصمیم که توسط نمادهای یکپارچه جدا شده است، مشابه نحوه مدیریت فرآیندهای تجاری BPMN 2.0.
اتصال دیدگاه های مبتنی بر فرآیند، مبتنی بر قانون و مبتنی بر اطلاعات کسب و کارها. این امکان به مدل‌سازان داده می شود تا از سه منظر بالا به مدلسازی کسب‌وکار نگاه کنند.
DMN استانداردی برای مدلسازی تصمیم‌گیری مبتنی بر کسب‌وکار ارائه می‌کند.
نتیجه نهایی
DMN می‌تواند یک پروتکل تصمیم‌گیری خاص را تعریف کند که مدلسازی قوانین کسب‌وکار را با ویژگی‌های مستقل از محاسبات مرتبط می‌کند و در عین حال از مؤلفه‌های BPMN 2.0، مانند مدلسازی تصمیم‌گیری ویژه فرآیند، پشتیبانی می‌کند.
به جای انتخاب مدلسازی از دیدگاه قوانین تجاری سخت‌گیرانه، DMN ابزارهایی را تقویت می‌کند که محیطی را ایجاد می‌کنند که در آن مدل‌سازان می‌توانند بین فرآیندها، قوانین و تصمیم‌های مدلسازی انتقال یابند.
DMN حلقه مفقوده ای است که می تواند مدل سازی تصمیم را از BPMN جدا کند.
ما در گروه مدیریت فرآیند پارس می توانیم ضمن بررسی فرآیندها و جریان کارهای شما، امکان ساخت فرآیند در پروسس میکر را در سازمان شما فراهم آوریم.
https://www.processmaker.com/blog/the-separation-of-decision-modeling-from-bpmn/
هیچ دیدگاهی تا به این لحظه در این صفحه ثبت نشده است